"Stick aan de grond ! ......"

 

Een ieder die naar een hockeywedstrijd van beginnende clubleden kijkt kent de kreet "stick aan de grond". Een ieder die zelf binnen de lijnen het spel heeft gespeeld, weet hoe belangrijk dit is. Zo ook uw voorzitter.

 

Nu mij de eer te beurt valt via een leuk initiatief de 'doorgeefstick', u iets te mogen vertellen uit mijn  'roemruchte' hockeyverleden zal ik u uitleggen hoe dit zo gekomen is.

Als ouder overkwam het mij op een sportvereniging terecht te komen, die weliswaar als leuk aangeschreven staat, maar waar men een spel met een bal speelt dat mij onbekend was. Binnen enkele weken is echter duidelijk dat je, via je kind bij de jongste jeugd, betrokken raakt bij meer en meer zaken binnen de club.

Leuk inderdaad. Als je, na goed je best te hebben gedaan, het uiteindelijk brengt tot voorzitter van de club, denk je: ik het beleid, mijn kinderen de sport.

Jammer dan!

Vanuit de zeer vriendelijke clubleden die ik op zondag leerde kennen kwamen steeds vaker de geluiden dat een voorzitter toch minstens één wedstrijd gespeeld moest hebben (dat u het maar weet voor uw CV). Na lange tijd van afhouden, kwam er een wedstrijd in Zoetemeer en ik mocht mee met Veteranen L. Welnu, ik hoefde zo ver weg niet bang te zijn voor veel Rapid-publiek, mijn kinderen zouden hooguit van de partij kunnen zijn. Het team bevatte verder het halve Beatrix-ziekenhuis aan specialismen, dus mijn hart en wat al niet meer, werd goed bewaakt. "OK, ik doe mee", zei ik. Het was een fantastische ervaring, ECHT, aleen dat Befehl-achtige geschreeuw van mijn team genoten: "stick aan de grond" heb ik tot de dag van vandaag niet kunnen verwerken. Stelletje......

 

Na de wedstrijd (die zoals het hoort) drie helften duurde, kreeg ik te horen ook de week daarop mee te mogen spelen. "wat een een eer"zei ik nog. Voordat we in Gorkum terug waren, wist de halve club dat ik een week later tijden de THUIS-wedstrijd weer mee zou spelen.

 

Ik had de hele week nergens last van en maakte me ook weinig zorgen, todat ik die zondag het veld op liep (veld 1 nota bene), ik voornemens was mijn "stick aan de grond" te houden en wellicht stiekem op een doelpunt hoopte. Kortom: zoals ieder welspelend lid bij Rapid het veld op hoort te gaan......

Jammer, ik was nog geen 20 meter op het veld, schoot er achter in beide benen een enorme spierverkramping. Niemand van de Beatrixhuisteamgenoten kon iets voor me doen. Ik zat langs de lijn. Het was niet anders, maar mijn wraakgevoelens kwamen boven. Ik zou niet op deze manier mijn hockeycarriere laten eindigen. Ik moest en zou nog een wedstrijd spelen, hoe dan ook.

 

De jongensdroom kwam uit. Ik wist inmiddels waarom wij na veteranen A bij Rapid geen veteranen B,C, etc hadden, tot aan de L. Al mijn 50+ teamgenoten vonden het goed dat ik me zou bewegen bij de 2de paal. Maar..wel..."stick aan de grond".

 

Zo gezegd zo gedaan. En warempel, in de tweede helft kwam de bal van links de cirkel binnen, ik moest me haasten om op tijd te zijn, de verdediging liet de bal lopen, ik stond met mijn stick aan de grond bij de tweede paal en....u begrijpt het, de keeper was KANSLOOS! Wat een doelpunt! in een thuiswedstrijd! In het doel voor het terras! Kon het mooier voor een voorzitter? Nee inderdaad, bij veteranen L loop je niet juichend terug naar de middenlijn, maar zo voelde het wel. Dank jongens, het was een fantastische "roemruchte" tijd! Mede daar ik nu rond de velden loop en (kleine) kinderen een doelpunt zie maken en juichend terug zie rennen naar de middenlijn. Dan denk ik nu: ik weet wat je voelt. Daarom kan ik ook iedere ouder langs de kant aanraden mee te komen hockeyen. Gewoon DOEN en ......stick aan de grond!

 

Tot slot nog even dit: enkele van de spelers van toen, spelen nu nog bij het veteranenteam dat dit jaar wellicht kampioen wordt. Maar goed dat ik het een keer heb voorgedaan, maar .....ook daar ben je voorzitter voor!

 

Ik geef  De Doorgeefstick door aan Ton de Boon, speler veteranen A, toekomstig speler L. ;)