Al meer dan 20 jaar loop ik bij Rapid rond als vrijwilliger. Eerst als trainer/coach, later door wijlen Eric van Gulik zeer nauw betrokken bij de arbitrage binnen Rapid.
Als scheidsrechter en leercoach CS+ van de KNHB zie ik vele wedstrijden geleid worden door enthousiaste gedreven vrijwilligers, maar ook door scheidsrechters die duidelijk minder zin hebben in een fluitbeurt.
Toch is er één overeenkomst bij beide groepen. Ze steken beide vrije tijd en inzet in zo’n wedstrijd. Soms gaat dat heel goed, soms is men het helemaal niet eens met de beslissingen van een welwillende scheidsrechter.
Wat mij steeds meer opvalt en ook zeer recent weer, dat spelers elkaar bedanken, maar dat de scheidsrechters na de wedstrijd vergeten wordt door 95 procent van de spelers. Het fatsoen om die scheidsrechter even te bedanken voor de moeite lijkt te zijn verdwenen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de animo om te fluiten erg afneemt.
Later we als coaches en trainers onze spelers erop wijzen dat wij bij Rapid altijd de scheidsrechters bedanken.
Dus kortom,
Ron Kroegman